Soms doet een lid (een erelid in dit geval) iets anders dan anders. Daarom dit bericht. Miel van Montfort plaatste deze foto op Facebook en voorzag de foto van onderstaand commentaar. Benieuwd wat jullie ervan vinden…… (de foto en zijn verhaal).
Vreemde foto’s
Foto’s, las ik laatst ergens, dienen om de werkelijkheid voor ‘eeuwig’ vast te leggen. Ik schrok daar wat van, van die stelling… Was en werd het ook steeds meer oneens met die stelling. Immers foto’s zijn toch altijd een gemanipuleerde ‘werkelijkheid’. Allereerst kan het niet anders dat er maar een uiterst miniem stukje van de werkelijkheid kan worden vastgelegd. Laten we als voorbeeld een foto van een fraai landschap nemen.. We zien een boom en glooiende velden met daarin een weg welke meer of minder diagonaal naar de einder loopt . Op die weg loopt toevallig een wat gebogen man met zijn hond… en op het eind van de weg is het dorp met daarbij de kerk asl middelpunt. De kerktoren steekt erboven uit en vormt een fraaie ‘vorm-echo’ met de weipaal die mooi onderaan inbeeld staat voor de lekker ruige meidoorn heg welke de man met de hond begeleid op zijn wandeling naar huis, naar zijn dorp, naar zijn kerk.
Ja dat is toch de ‘werkelijkheid’ op dat moment en op die plek, en toch is het dan een gemanipuleerde werkelijkheid. Immers er ontbreekt de geur, het geluid en het is maar een uitgekiend stukje ‘werkelijkheid’ want net een paar meter naast die paal staan vuile bakken en ligt er veel vieze rommel en achter die heg… staat maar ‘gewoon’ onkruid en er zit nog een fraai poessebeest.. Nee staat niet op de prent, maar het is toch de werkelijkheid van datzelfde moment.
Foto’s zijn dus altijd gemanipuleerd. Ook nog door het gebruik van verschillende lenzen en diafragma’s en eventuele kleuraanpassingen en weet ik wat niet allemaal.
Wij als fotografen voegen dus altijd wat TOE aan de werkelijkheid . En we doen dat omdat we proberen ONZE werkelijkheid , vast te leggen. We voegen toe door weg te laten… Het vuil wat er ligt en het ruige onkruid en de poes en… de rest van wat er om ons heen is.
In bovenstaande prent, van mijn hand, is ook zeer duidelijk gemanipuleerd en weggelaten, maar ook extra toegevoegd. Niet allemaal zo dat het ‘lijkt’ alsof het ‘echt’ is, maar juist zo dat iedereen kan zien dat er iets is toegevoegd na dat alles wat is weg gelaten en/of is gemanipuleerd .
Waarom doe je nou zoiets vraagt men wel eens. (ik druk me erg voorzichtig uit;-) )
Ja die vraag is niet zo makkelijk te beantwoorden. Voornaamste is dat het gevoel hierbij een heel belangrijke rol speelt. Het gevoel in de trant van : ja het was een mooie sfeer daar en alles wat ik daar zag was wel boeiend, maar als dat alles op de prent staat… wordt het een te drukke wilde boel en kan dan niemand meer ervaren dat wat ik ervoer. Alles is samengepropt in een klein vlak en de details en context zijn niet waar te nemen. Ds moet er, in mijn opvatting, iets mee gedaan worden. Er moeten dingen weg en er moet wat kleur weg en er moet wat kleur bij.. Ja… zo is het beter.. Nee dat witte kaartje/vlakje.. moet nog weg… ja.. Nu is het beter…maar toch… het wringt nog… Er moet nog wat bij, iets persoonlijks van mij… Precies hier wat blauw en daar wat zwart en geel… kijk.. ja dat moet wazig , maar niet te wazig en daar moet nog wat meer nadruk en dat moet nog wat doorgedrukt en zo ontstaat dan bovenstaand beeld/foto/manipulatie of impressie en/of expressie van de werkelijkheid.
Toeschouwers, vooral fotografen, raken bij het zien van dergelijke belden vaak verward. Men is in een vreemd land en men kan de gebruiksaanwijzing en richtingborden niet lezen.. En.. mensen zijn van nature zo dat er bij het zien/horen/ervaren van iets ‘vreemds’ ,iets anders, men op zijn/haar tellen moet passen..
Is er de een of andere autoriteit die zegt schrijft of anderszins laat weten dat dit vreemde boeiend is en er spanning in zit… ja… dan ‘wil’men , soms wel… Maar toch de meeste kijken de kat uit de boom… Je weet maar nooit… Het komt mij onbekend en vreemdsoortig voor… nou… jaaaah… uitkijken… want het is niet volgens de regels en het is niet duidelijk en ik moet nu zelf aan het werk en… jaaah… maarrr… mag dat wel?
Och… het zal wel tijd nodig hebben… tegen de stroom in gaat nu eenmaal moeilijker dan mee laten drijven en zachtkens aan wat meekabbelen… en babbelen… Moet ook kunnen…
w.g.
Miel van Montfort